du fraus ved fjorden
sa du kunne sitte i timesvis
berre med augo mot det evige blå
fjella står der enno
sjølv om du er borte

eg gjenskapar dialogane
kvar kveld på verandaen
oska spredt i fjorden
du kvilar i det uvisse
fotografi gjer deg ikkje mer verkeleg,
det er å sitje i en brun stol med smak av plank
som gjer deg nærast

i din ytste distanse